Zazwyczaj było tak, że gdy zaczynał mu chodzić po grzbiecie ten nielogiczny dreszcz przeczucia - względnie imperatywu - zaczynał się wiercić za kierownicą, szukać pretekstu do zdjęcia nogi z gazu, naciśnięcia hamulca. Ale tym razem miał jasność: to nie dreszcz, nie przeczucie, nie imperatyw. To była wola; wolna wola. Przy drodzeZatrzymał się, bo zobaczył obraz wręcz zdumiewający. W XXI wieku, w kraju, budującym na potęgę nie jakieś postgomułkowskie czy postgierkowskie pudełka, skrojone według normatywów - zgodnie z przepisem, odnośnie do zaleceń, w myśl wytycznych - ale prawdziwe dworki, wille i istne pałace, taki relikt? Drewniany dom, zwrócony szczytem do drogi, z prostopadle dostawionym budyneczkiem gospodarczym - na samym zakręcie, oddzielony od jezdni tylko iluzją pobocza, bo przecież nie prawdziwym poboczem: na którym można bezkolizyjnie zaparkować, na które można bezpiecznie uciec, gdy dżygitowi, wyprzedzającemu na trzeciego, zacznie brakować nie było nic takiego. Tam był wąziutki pas zepchniętych oponami z nawierzchni kamyków, pozostałych zapewne po zimowym posypywaniu - i okna. Skrawek podwórka. XIX wiek. Coś absolutnie non plus ultra w - cokolwiek by jednak powiedzieć - zglajchszaltowanym dlatego zatrzymał się. I pewnie zapukał do drzwi. W przeświadczeniu, że znajdzie kolejną historię do swej kolekcji niecodziennych zdarzeń. Historię, którą zapamięta i będzie mógł - nie ujawniając, rzecz jasna, szczegółów, umożliwiających identyfikację ani dyskrecjonalnych wątków - zapamiętać i przeliczył się. To nie była wilegiatura ekscentrycznego bogacza ani wycug żyjącej w resztkach zapamiętanego świata toczonej sklerozą samotnej staruszki. Tam było piękno, miłość i która otworzyła, miała brązowe oczy - ale tak rozjaśnione, że w mrocznej sieni odnosiło się wrażenie, jakby płonęła stuwatowa żarówka. I miała uśmiech: jaki nie zdarza się każdego chyba wiarę w ludzi - też. Wysłuchała prezentacji, rozbawił ją powód wizyty, zaakceptowała osobliwe hobby: kolekcjonowanie wrażeń. Zaaprobowała układ: chwila zaufania, szczera rozmowa. Zapewne nie spotkają się więcej, więc mogą pogadać. Lepiej niż przy konfesjonale - bo tu oboje są jej kawałek swojej historii, ona dała swoją. ona czekała. Kochała i czekała. Miała za sobą krótkie i piękne małżeństwo - on umarł, choć grobu jeszcze nie ma - a potem szalony romans. Wiedziała, na co się porywa, z czym chce walczyć; ale wierzyła, że i ona ma prawo do odrobiny własnego szczęścia. Ten ktoś kochał ją, ale kochał też swoje dzieci; ani nie umiał od nich odejść, ani nie umiał rozstać się z nią. Ona zaś - wbrew temu, co sobie obiecywała i co powtarzała pośród pustych nocy - nie umiała jednak powiedziała któregoś dnia: "Pozwól mi odejść". A potem dodała: "Ja już odeszłam. Nie wrócę. Nie dzwoń do mnie, nie odwiedzaj mnie. Odeszłam i nie wrócę".Później - gdy nie rezygnował - dorzuciła jeszcze: "Wiem, że jest ci ciężko, ale pozwól, że teraz moje życie będzie dla mnie priorytetem. Myślałam nad tym, podjęłam decyzję. Nie zmienię jej. Nie próbuj wracać. Ja nie wrócę".Potem wyjechała. Mogła sobie na to pozwolić, ma zawód niewymagający codziennego podpisywania listy obecności, a na siebie i syna - z tego krótkiego i pięknego małżeństwa - jest w stanie zarobić. Spadek po babci, zrazu niepotrzebny i kłopotliwy, okazał się darem niebios. Zamieszkali tu, wycofali się z poprzedniego życia bez śladu. Mały nie mógł z początku przywyknąć do nowych warunków - miejskie dziecko, źle czuł się na wsi, i to na takim odludziu - ale z czasem przestał się buntować. Teraz chyba całkiem zaakceptował ten dom; zwłaszcza odkąd ma skuter i do szkoły dojeżdża jest wygodny - modernizacja się udała - życie spokojne. Tylko... to był błąd. Wcale nie chciała odchodzić. Myślała, że chce, ale myliła To tak, jak śpiewała Demarczyk: jestem może nieco bledsza, bardziej śpiąca, trochę bardziej milcząca - ale można żyć. Bez powietrza... - powiedziała na jeszcze to, że wciąż na tamtego czeka. I liczy, że ją wreszcie znajdzie. Bo przecież kochali się - naprawdę. A taka miłość nie przemija. Nie i fot. (WALD)